Welkom
Nieuws
Omslag
ZOZ
Bibliotheek
Werk
Wonen
Bestellen
Advertenties
Contact
RSS-feed
Jonge vredesactivist gezocht
EINDHOVEN, 28 maart 2018 - Omslag-medewerker Dick Verheul is naarstig op zoek naar een jongere die zich inzet voor de vrede. Hij hoopt die jongere voor 14 april te vinden, omdat dan de Jongerendag plaatsvindt in het Museum voor Vrede en Geweldloosheid in Gouda.
De bedoeling is dat de jongeren uit de jaren tachtig en de jongeren van 2018 elkaar ontmoeten om uit te wisselen hoe zij zich inzetten voor de vrede. Dick Verheul wil hier graag aan deelnemen, maar de oudere jongeren hebben alleen toegang tot de bijeenkomst onder begeleiding van een echte jongere. Een oproep in het tijdschrift ZOZ heeft nog niet tot resultaat geleid. De tijd begint te dringen, daarom vraagt Verheul om zijn oproep zo breed mogelijk te verspreiden onder jongeren. Reacties kunnen naar dick@omslag.nl
Hieronder het verhaal dat verscheen in ZOZ nr. 144 (maart/april 2018)
Vredesbeweging zoekt jongeren
Wat bewoog de jongeren in de jaren tachtig
om massaal mee te doen met de grote
demonstraties tegen de kruisraketten?
Door Dick Verheul
Het Museum voor Vrede en Geweldloosheid houdt op 14 april in Gouda een jongerendag. De dag is speciaal voor jongeren van nu, die de jaren tachtig van de vorige eeuw niet bewust hebben meegemaakt. De ouderen van nu, die er in de jaren tachtig al wel bij waren, mogen ook naar Gouda komen, maar alleen onder begeleiding van een jongere. De jongeren zijn nodig, want de vredesbeweging is een beetje aan het vergrijzen. Het idee is, dat de verschillende generaties elkaar die dag verhalen gaan vertellen. „Wat bezielde onze ouders en grootouders, toen ze 35 jaar geleden massaal de vredesbeweging steunden? Wat bewoog hen toen ze meeliepen in de grootste demonstraties ooit in ons land?”
Voor zover ik daar zelf antwoord op weet, is dat vooral: er was bijna geen ontkomen aan. Thuis werd vaak gesproken over de Tweede Wereldoorlog, op de lagere school waren er altijd activiteiten rond Bevrijdingsdag en alle kinderen van de klas zouden in het verzet hebben gezeten als ze er toen al waren geweest, dat wisten we zeker. Op de radio zong John Lennon ‘War is over if you want it’ en op de middelbare school hing een poster ‘Make Love Not War’. In de bioscoop draaide de film ‘Woodstock – Three days of music, peace and love’.
Ik werd lid van de plaatselijke Vietnamwerkgroep, demonstreerde mee tegen de oorlog in Vietnam en verkocht affiches langs de deuren met ‘Nixon, teken de vrede nu!’. Toen de Vietnamoorlog voorbij was moest ik zelf het leger in. Er waren lange verhitte discussies met leeftijdgenoten over de juiste keuze: het leger in, dienstweigeren, totaalweigeren, S5 (doen of je gek bent), het systeem van binnenuit ondermijnen...
Uiteindelijk wachtte ik ruim een jaar lang in Seedorf in Duitsland tot de Russen zouden komen. Ik was soldaat der geneeskundige troepen. ‘Eripiendo Victoriae Prosum’ stond op mijn baret – al helpende dien ik de overwinning. De Russen kwamen niet en ik deed intussen veel vakbondswerk voor de soldatenvakbond VVDM en ik ondermijnde het systeem van binnenuit zo goed ik kon.
Na de diensttijd bleef er veel werk te doen voor de vrede. De atoombommen op Volkel en Soesterberg moesten weg, de neutronenbom moest tegengehouden. We gingen met een grote fietsdemonstratie van Amsterdam naar Bonn om daar een vredesboodschap te brengen, die daarna verder de wereld over zou gaan.
En natuurlijk waren er in de jaren tachtig de kruisraketten die er niet mochten komen. In die jaren was je een buienbeentje als je je niet uitsprak tegen kernwapens in het algemeen en kruisraketten in het bijzonder. Helaas zaten die paar buitenbeentjes wel in de regering. We verzamelden 3,7 miljoen handtekeningen en overhandigden het pakket aan minister president Lubbers tijdens een grote manifestatie. We hoorden zijn reactie beleefd aan – maar wel met onze rug naar hem toe gekeerd, zodat hij achteraan kwam te staan.
Er was bijna geen ontkomen aan – natuurlijk zette je je in voor de vrede. Vrijwel alle beroepsgroepen hadden hun eigen organisaties tegen de kernbewapening. Verschillende soldaten leverden hun bijdrage door de ‘sitewacht’ te weigeren. Ze weigerden nog langer die geheimzinnige plekjes in ’t Harde en Havelte te bewaken, waar Amerikaanse kernwapens lagen opgeslagen. Het kwam hen op twee weken cel te staan, terwijl buiten hun maten demonstreerden voor vrijlating.
En toen was er die demonstratie. Duizenden en duizenden mensen die nog nooit van hun leven hadden gedemonstreerd, waren er die ene dag wel bij – op zaterdag 29 oktober 1983. Ik was inmiddels verslaggever bij het dagblad De Waarheid en schreef een verslag onder de kop ‘Voetje voor voetje door mudvol Den Haag’. Af en toe lees ik het nog wel eens terug. „Waar het om ging hoefde niemand te vragen en hoe men er over dacht was duidelijk: Nederland zei nee. Voor een dag was Nederland één. In de treinen, de bussen, de auto’s richting Den Haag heerste die ene gedachte: weg met die raketten. Maar men sprak er nauwelijks over. De reizigers op weg naar Den Haag zijn alleen benieuwd naar de aantallen mensen die komen. De radio staat aan in de trein, in de bus, in de auto en op de fiets. Al in de vroege ochtend zitten de treinen mudvol. Her en der klinkt het vredeslied op, dat men de afgelopen weken heeft ingestudeerd. Vandaag geen kwaad woord over de spoorwegen, die vanuit talloze plaatsen extra treinen laten rijden. In de hal van het Centraal Station schettert het koper om de demonstranten welkom te heten. Datzelfde gebeurt op het verkeersknooppunt vlak voor Den Haag. De rijen bussen zijn onafzienbaar. Ze komen voorlopig geen meter verder; Den Haag zit verstopt. Men zwaait uitbundig vanuit de auto naar de treinen en vanuit de trein naar de bus. Nederland is één. We weten waarom jullie hier zijn en jullie weten waarom wij vandaag komen, lijkt men te willen zeggen. Op de snelweg is het nog nooit zo gezellig geweest. Mensen stappen uit hun bus en vermaken zich met de muziekgroepen. Wie met de auto kwam moet lopen vanaf Wassenaar. Den Haag zit vol.” (Lees verder in De Waarheid van 31 oktober 1983)
Laten we hopen dat heel veel jongeren naar de vredesdag in Gouda zullen gaan. Er zijn verhalen genoeg te vertellen. (Ik zou er graag heen gaan, maar zoek nog een jongere. E-mail dick@omslag.nl)
Zaterdag 14 april van 13.00 tot 17.00 uur in het Museum voor Vrede en Geweldloosheid, Turfmarkt 30, 2801 HA Gouda. Vooraf aanmelden via 015-7850137 of info@vredesbeweging.nl
