Welkom
Nieuws
Omslag
ZOZ
Bibliotheek
Pers
Werk
Wonen
Bestellen
Advertenties
Contact
RSS-feed
„Plastic, daar kom je nooit van af”
EINDHOVEN, 6 maart 2015 - In het nieuwste nummer van het tijdschrift ZOZ, houdt Omslag-medewerker Dick Verheul een pleidooi om plastic zoveel mogelijk te boycotten. „Je kunt verzinnen wat je wilt, maar plastic, daar kom je nooit van af”, zo stelt hij.
Door Dick Verheul
Het moet maar eens afgelopen zijn met al dat plastic. Nu, met de lente op komst en de zon die vaker gaat schijnen, weet ik zeker dat de wereld mooier kan zijn zonder al dat plastic. In de tweede week van juni is het Zero Plastic Week, een ‘uitdaging’ om een week lang plasticvrij te leven, maar daar ga ik niet op wachten. Dat duurt te lang en het duurt te kort. Niet een weekje proberen of het kan en daarna weer op de oude voet verder, maar plastic zoveel mogelijk voorkómen en boycotten.
Ook die andere ‘uitdaging’ vind ik leuk: elke dag een stukje zwerfvuil oprapen en in de afvalbak doen, daar een foto van maken en die dan weer op Twitter zetten met het trefwoord ‘#zwerfie’ erbij. Je kan er geloof ik een prijs mee winnen, het is leuk bedacht en de omgeving ziet er dankzij die actie netter uit. Maar plastic in de afvalbak is nog steeds plastic. Onzichtbaar, maar het is er nog.
Ooit, toen die grote containers van de ‘Plastic Hero’ er nog niet waren, hoopte ik dat er een mogelijkheid zou komen om plastic te recyclen. Flessen gaan immers in de glasbak, het oud papier wordt apart opgehaald, groenafval gaat al jaren op de composthoop. Het restafval bestond hoofdzakelijk uit plastic, dus als dát nu ook gerecycled zou kunnen worden, dan zou bijna al het afval een goede bestemming krijgen. Althans, dat dacht ik.
Dus toen die grote plasticbakken verschenen op het pleintje hier om de hoek, werd ik enthousiast plasticscheider. In de keuken kwam een extra zak te hangen, boven de doos voor papier en het flessenrek, naast de compostemmer en de restafvalbak. En inderdaad, het restafval dat nog overblijft is bijna niks meer.
Na een poosje signaleerde ik iets vreemds. Ik realiseerde me, dat plastic gevoelsmatig minder een probleem was geworden. Voorheen weigerde ik beslist elk plastic tasje aan te pakken, wat lang niet altijd lukte. Er slipten toch elke keer tasjes en zakjes tussendoor en dat vond ik erg vervelend. Maar toen die grote verzamelbakken er eenmaal waren, vond ik het minder erg. Het plastic kwam immers goed terecht. Plastic leek niet meer zo’n groot probleem. Maar met die gedachte kreeg ik toch juist weer moeite.
Hoezo komt dat plastic weer goed terecht? Er worden parkeerpaaltjes en fleece-dekens van gemaakt. Parkeerpaaltjes kunnen nog een tijdje nuttig zijn, zolang de olie nog niet op is en er auto’s rijden. Voor die fleece-dekens en -truien vroeg de Plastic Soup Foundation afgelopen januari speciale aandacht. Wat blijkt? Als die dingen in de was gaan, raken er piepkleine stukjes los, die met het waswater wegspoelen en uiteindelijk ‘verdwijnen’ in de plastic soep in de zee. De drijvende vuilnisbelt in de Stille Oceaan heeft naar schatting inmiddels een oppervlakte van 34 keer Nederland. De piepkleine stukjes fleece lijken op plankton. De vissen eten ze op en zo komt het plastic terecht op het bord van de viseters. Vegetariërs ontspringen de dans.
Er wordt nu gesproken over filters in de wasmachine, om de fleece-deeltjes op te vangen. Maar wat doe dan weer met de inhoud van het filter? En zouden die fleece-deeltjes alleen in de was loslaten?
Van plastic kom je nooit af. Je kunt het recyclen, een andere vorm geven, nog eens gebruiken. Maar vroeg of laat belandt het in de oceaan. Heeft het zin om als een roepende Don Quichot in een plastic woestijn de strijd aan te binden tegen de Plastic Hero? Ja, dat heeft zin. Het is al vaak beweerd dat er pas echt iets verandert als de grote massa in beweging komt, dat acties van gedreven eenlingen niets uithalen. Maar dat klopt niet. Gedreven eenlingen zijn hard nodig, want zonder hun voorbeeld zal de grote massa nooit in beweging komen.
En daarom moet het afgelopen zijn met al dat plastic. Als er echt niet aan te ontkomen valt dan zal ik het, onder protest, alsnog naar de containers op het pleintje brengen, maar als het even kan koop ik het niet meer.
Uit ZOZ - tijdschrift voor doen-denkers 126 - maart/april 2015.
